Dİ'Lİ GEÇMİŞ ZAMAN

Konuşamıyoruz,

Anlaşamıyoruz,

Anlamıyoruz,

Dinlemiyoruz,

Farkına bile varmıyoruz.

Uzaklaşıyoruz her geçen gün birbirimizden, üniversite yıllarında kıymetli hocamız,kullandığımız dilin yabancılaşması hususunda bir kompozisyon yazmamızı istemişti. Sınav bitiminden sonra Poyraz arkadaş yanıma geldi.

“Ortağım on numara başlık buldum” demişti ve heyecanlıydı. Top sakalından süzülen ay ışığı eşliğinde, eline burnunu götürdü ve o sihirli hareketi yaptıktan sonra “Dili geçmiş zaman “ dedi. O kadar hoşuma gitti ki başlık, geçen on beş yılın ardından hala unutmuş değilim. Bizim sorunumuz bu işte. Kullanmıyoruz dilimizi, birbirimizle konuşmuyoruz. Konuşmadığımız gibi dinlemeyi de beceremiyoruz. Yazmaya değinmiyorum bile. Sosyal medyayı kullanan herkesin kes- kopyala- yapıştır ve paylaş butonuna tıkladığı birçok konunun yabancısıyız, kendimizi kandırdığımız paylaşımlar diyorum ben bunlara?

Bu durum, toplumun temeline öylesine işgal etmiş ki artık davranış olarak kabul görüyor. Empati kurmuyoruz, insanları şekilleriyle değerlendirip, bir kabın içine koyduktan sonra inmemek üzere rafa kaldırıyoruz. İşte elimizde ön yargıdan başka bir şey kalmıyor.

Başaramıyoruz dost olmayı, dost kalmayı, bir canda can olmayı.

Komşunun bozulan arabası mutluluğumuz oluyor. Hemen kendimizi yüceltmek adına içinde “Ben” in olduğu cümleler kurmaya başlıyoruz.

Egomuz; herşeyin üstünde kocaman bir dağ oluveriyor.

Bu dağ kuraktı,

Bu dağ yeşil tutmazdı,

Bu dağ insanlık adına koskoca bir yalandı.

Ne zaman uyanacağız bu uykudan?

 Ne zaman  kaybolacak, takım tutar gibi tuttuğumuz düşünceler üzerimizden?

Kardeş olacak mıyız yeniden?

Hayal değil bunlar ve ben gelecek adına çok umutluyum. Dili geçmiş bir zaman yaşıyor olsakda gün gelecek bunların her birini tekrar ve tekrar yaşayacağız. Bu savaşı; en kapitalist söylemiyle kötüler kaybedecek, en insancıl duruşuyla, gülümseyen yüzler kazanacak.